Translation of the song lyrics Przylądek milczenia - Eldo

Przylądek milczenia (original)

Coś uschło reanimować nie ma jak to truchło
Pusto, nawet w świeżej bryzie wciąż duszno
Słowa zamieniły się w nieczułe głazy
A emocje bezlitośnie zabrała nam woda z plaży
Marzysz?
Myślałeś, że za dwoje — błąd kolejny
Bo co masz?
W lustrze oczy znowu tylko swoje
Bierni, obojętność stawia przed nami bariery
I zaczynamy mówić do siebie z małej litery
Gdzieś pogubiliśmy się i nie pomogła nam Ariadna
A każdy zakręt w labiryncie prowadził do Minotaura
I objęci danse macabre, czysty żywioł nie ważna myśl żadna
Zła po nas, in flagranti duch strachu wylał wiadra pogardy
Zaraził wstydem na straży serc stanęły warty
Próbowały krzyczeć warszawskie skwery
My szeptaliśmy już do siebie tylko z małej litery
Czas wybija rytm odliczam mile świetlne
Myśli chcą postawić ciebie w złym świetle
Trafiony, dycha, róża odchodzi, Mały Książę zdycha
I kosmos znika i wszystko kurwa mać trafia szlag
I wracam dumnie, lecz z gołą dupą jak paw
Bo zatruwano dusze tak paskudnie, aż zwyciężył strach
Czujesz się durniem, fakt umiesz być szczery
I czasem myśleć o sobie z małej litery
W naszych słowach co raz mniej serdeczności żyje
A w zasadzie podtrzymujemy na siłę
Ostatni skrawek litości
Na stanie posiadania jaki mamy, resztki odpowiedzialności
Urok wspólnych konwersacji powoli ginie
Przykry obowiązek — dialog jak na egzaminie
I męczą słowa stając się co raz bledsze
Małe litery, które co raz bardziej gwałcą przestrzeń
Zaczyna nas wypełniać żal, zalewa nas
Stoimy obojętni wiemy, że nie ma szans
Odwracamy wzrok, przestaliśmy już próbować nawet
Uparte myśli w durnych, upartych głowach
Troskę zamieniamy w litość - potem umiera
Czułość zamienia się w puste przyzwyczajenia
Bliskość znika, powstają nowe bariery
Mówimy zza nich do siebie z małej litery
Trzymamy się za ręce ale jak dwa manekiny
Męczą nas wspólne godziny, cisza przynosi szczęście
Życzliwe twarze zastąpiła beznamiętna mina
I tak modlimy się o czas byle wytrzymać
I kiedy to się stało?
żadne nie pamięta już
Kiedy wspólne ja zostało za bramą
I nawet szkoda śliny i na bok maniery
I traktujemy siebie z małej litery
Od dzisiaj

(translation)

Something has withered to resuscitate, there is nothing like this corpse
Empty, even in a fresh breeze, still stuffy
The words turned to insensitive boulders
And our emotions were ruthlessly taken from the beach
Do you dream
You thought that for two - another mistake
Because what have you got?
In the mirror, only your eyes again
Passive, indifference creates barriers for us
And we start talking to ourselves in lowercase
We got lost somewhere and Ariadne did not help us
And every turn in the maze led to the Minotaur
And embraced by danse macabre, pure element no important thought
Bad after us, in flagranti the spirit of fear poured out buckets of contempt
He plagued the hearts with shame and guards stood guard
Warsaw squares tried to shout
We were only whispering to each other in lower case
Time beats the beat counting the miles away
Thoughts want to put you in a bad light
Hit, breathes, the rose is gone, the little prince dies
And the cosmos disappears and everything fucking goes to hell
And I come back proudly, but bare ass like a peacock
Because souls have been poisoned so badly that fear has overcome
You feel like a fool, you know how to be honest
And sometimes think of yourself in lowercase
In our words, he lives less and less cordiality
And basically we support it by force
One last bit of pity
In the possession we have, the remnants of responsibility
The charm of common conversations slowly dies
An unpleasant duty - dialogue like in an exam
And the words tire and grow paler
Lowercase letters that violate space more and more
Regret begins to fill us, it floods us
We stand indifferent, we know there is no chance
We look away, we've stopped even trying
Stubborn thoughts in stupid stubborn heads
We turn care into pity - then he dies
Tenderness turns into empty habits
Proximity disappears, new barriers arise
We speak from behind them to ourselves in lowercase
We are holding hands, but like two mannequins
We are tired of hours together, silence brings happiness
Kind faces were replaced by an impassive expression
And so we pray for the time to endure
And when did that happen?
neither of them remembers anymore
When the common self was left behind the gate
And even pity the saliva and manners aside
And we treat ourselves lowercase
From today