Lyrics of Mijn Vlakke Land - Jacques Brel

Mijn Vlakke Land (original)

Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen
En witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen
Wanneer de norse vloed beukt aan het zwart basalt
En over dijk en duin de grijze nevel valt
Wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn
En natte westenwinden gieren van venijn
Dan vecht mijn land, mijn vlakke land
Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken
Op dak en torenspits van hemelhoge kerken
Die in dit vlakke land de enige bergen zijn
Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn
Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat
En bolle oostenwind het land nog vlakker slaat
Dan wacht mijn land, mijn vlakke land
Wanneer de lage lucht vlak over 't water scheert
Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert
Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is
Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is
Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt
Wanneer de noordenwind er onze adem steelt
Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land
Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon
En elke Vlaamse vrouw flaneert in zon-japon
Wanneer de eerste spin zijn lentewebben weeft
Of dampende het veld in juli-zonlicht beeft
Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan
Wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan
Dan juicht mijn land, mijn vlakke land

(translation)

When the North Sea stubbornly breaks on high dunes
And break up white flakes of foam on the crowns
When the surly flood smashes the black basalt
And over the dike and dune the grey mist falls
When at low tide the beach is wild like a desert
And wet westerly winds howl with venom
Then my country fights, my flat country
When the rain falls on streets, squares, flowerbeds
On roof and spire of sky-high churches
Which in this flat land are the only mountains
When under the clouds people are dwarfs
When the days go into stupid regularity
And a bulging east wind beats the land even flatter
Then my land awaits, my flat land
When the low air skims right over the water
When the low air teaches us humility
When the low sky is gray as slate
When the low air is like boulder clay
When the north wind divides the plain
When the north wind steals our breath
Then my land creaks, my flat land
When the Scheldt shines in southern sun
And every Flemish woman strolls in sun-dress
When the first spider weaves its spring webs
Or steaming the field in July sunlight trembles
When the south wind roars through the grain
When the south wind cheers along the track
Then my country rejoices, my flat country