Kapayapaan sa sarili kailan ko pa ba matatagpuan
|
Araw-araw na lang ang pag-aalala parang wala na siyang katapusan
|
Dumudugo ng luha ang mga mata pag ang puso’y sugatan
|
Gusto ko nang lumuha ng dugo, para ulo’y gumaan
|
Gusto ko nang matulog, bukas ipagpapatuloy ko na lang
|
Baka alam mo kung saan ang tamang daanan pakituro mo naman
|
Kasi gusto kong tingnan kung nasa’n nga ba ang pinagbuhatan
|
Ng kasalukuyan, ang hinaharap ay pinangunahan
|
Pinarusahan nabilanggo sa nakaraan na kinamulatan
|
Hindi na rin makapaghintay pa sa pagdating ng kinabukasan
|
Kaya ako ay pumalaot, nagpaanod, at inabot pa ng bagyo
|
Sumasabog ang mga alon at pinasok na ang barko
|
Ang kisame ng kabaong ko’y puro kalmot ng kuko
|
Ramdam ko na naman bigla ang ginaw na bumabalot sa buto
|
Nako po
|
Habagat na ang ihip, pag malamig magkumot
|
Magdamag nasa isip, masasakit na hugot
|
Masamang panaginip, ang kalakip ng tulog
|
Kaharap pagkagising, mas malaking bangungot
|
Kaya
|
Gusto lang namang kumawala
|
Ng isip kahit pansamantala
|
Pero bakit tila mas lumalala |
Di ko na alam kung saan ako dinadala
|
Gusto lang namang kumawala
|
Ng isip kahit pansamantala
|
Pero bakit tila mas lumalala
|
Minsan gusto ko na lang na mawala na
|
Huwag kang magpapalimita sa iisang plano
|
('wag na 'wag, 'wag na 'wag)
|
Imbis na mainip pagisipan pa ng maigi kung pa’no
|
(Magdamag, magdamag)
|
Malimit, mahilig magbilin sa ibang tao
|
Ngunit tila di ko masunod-sunod ang sarili kong payo
|
Katahimikan nakahiligan, kapaligiran parang libingan
|
At kahit minsan walang bisita nasa dilim at nakangiti lang
|
Naging pihikan sa pagibig, maging sa kaibigan
|
Napili kong piitan ay ang sarili kong isipan
|
Kaya maya’t maya natataranta sa mga nakaamba na pangamba
|
Kailangan ng pampakalma ayoko nang maalala ang pagaalala
|
Nakakawala ng gana, isip ay parang ibong lumilipad
|
Sa loob ng hawla na gawa sa mga negatibong posibilidad
|
Habagat na ang ihip, pag malamig magkumot
|
Magdamag nasa isip, masasakit na hugot
|
Masamang panaginip, ang kalakip ng tulog
|
Kaharap pagkagising, mas malaking bangungot
|
Kaya madalas ay
|
Gusto lang namang kumawala |
Ng isip kahit pansamantala
|
Pero bakit tila mas lumalala
|
Di ko na alam kung saan ako dinadala
|
Gusto lang namang kumawala
|
Ng isip kahit pansamantala
|
Pero bakit tila mas lumalala
|
Minsan gusto ko nalang na mawala na
|
Minsan lapis at papel ang mas madaling kausap
|
Sakit sa ulo, ang sabi ng iba ito’y sakit sa utak
|
Kada gabi nagmamadali na makarating sa ulap
|
Bukas magkatabi na butas ng ilong may nakatakip na bulak
|
Balisong sa pulso, kwarenta’y singkong nakatutok sa bibig
|
Pero parang gusto ko yung kumot nakapulupot sa leeg
|
Ang gulo ng buong daigdig, wala naman yatang gustong makinig
|
Mas masarap pang mamundok, o kaya magmukmok sa sulok ng pook na liblib
|
Puno ang dibdib ng kawalan ng pag-asa parang kusang sumusuko ang katawan sa mga
|
pasan na wala ng hupa
|
Para kang sa Alcatraz pumuga, sa taas ay nakakalula
|
Makaalpas ka man sa mga bara paglabas ay wala nang lupa
|
At kung makatakas ka man, mahal mo naman sa buhay ang sasakluban
|
Nakakabuwang, lahat tayo balang araw isa lang ang hahantungan
|
Kapayapaan sa sarili tsaka ko na lang to natagpuan |
Nung ang makitid ko na pagiisip ang siyang nagawa ko na matakbuhan
|
Gusto lang namang kumawala
|
Ng isip kahit pansamantala
|
Pero bakit tila mas lumalala
|
Di ko na alam kung saan ako dinadala
|
(Di ko na alam)
|
Gusto lang namang kumawala
|
(Gusto lang namang kumawala)
|
(Gusto lang naman)
|
Ng isip kahit pansamantala
|
(Kahit pansamantala)
|
Pero bakit tila mas lumalala
|
Minsan gusto ko nalang na mawala na |