| Ty, co chora wyjesz z miłości
|
| Lecz ziemskich nie starcza ci radości
|
| Kielich krwi pełen, kielich z kości
|
| Spełnij toast, królowo podłości
|
| Jak zwierzę w amoku rwiesz szaty
|
| Miłuje mnie dusza twa i serce
|
| Wolna, pójdź w me komnaty
|
| Gdzie niemowląt skórą utkane kobierce
|
| Czy pałac tobie czy kazamaty
|
| Czcij me prawa w tej poniewierce
|
| Godnaś kosztować mego ogrodu owoce
|
| Poniosą cię tam czarne karoce
|
| Owoce cierpkie jak grzech
|
| Lecz mękę zamienią w śmiech
|
| Czarci jad spływa po gardle
|
| Spojrzenie bezbożnie harde
|
| Ofiarą dusza, i nagie ciało
|
| Czcij mnie, życie to za mało
|
| Mandragory dają woń
|
| Namaszczona, dumnie klnij
|
| A głupcom jezior toń
|
| Jam nie bożej pychy gniew
|
| Od wieków rozpalam buntu czar
|
| Córkom lubieżnym ciepły mój zew
|
| Wykradam klejnoty z królestwa mar
|
| W pucharze tojad i lulek czarny
|
| Dym spowija ołtarz ofiarny
|
| Wywar ssij co służy żądzą
|
| Ciemnym jak noc, Nawiedzone nie błądzą
|
| Jak księgi przeklęte uczyły
|
| I matka twa i siostry czciły
|
| Praw natury, z Edenu skradzionych
|
| Po piętnie je poznasz, mym słowem natchniony |